NC Mistake 13 SUHO x CHEN

ร่างเล็กถูกอุ้มมาวางไว้บนเตียงนุ่มอย่างแผ่วเบาโดยมีร่างหนาตามลงมาทาบทับไว้ ทั้งที่ริมฝีปากหนานั้นยังคงมอบจูบแสนหวานให้ไม่คลาย แขนเรียวยกขึ้นมาโอบลำคอแกร่งไว้เรียวลิ้นค่อยๆ ตอบรับรสจูบของอีกคนอย่างเคอะเขิน เป็นนานกว่าที่ร่างสูงนั้นจะผละออก

 

“พี่คิดถึงเฉินเฉินนะรู้ไหม”

 

“อื้อ เฉินเฉินก็คิดถึงพี่ซูโฮ”

 

ริมฝีปากหนาเข้าครอบครองริมฝีปากบางอีกครั้งแต่ครั้งนี้กลับร้อนแรงกว่าครั้งแรกจนคนตัวเล็กแทบจะหายใจไม่ทัน มือหนาลูบไล้เรือนร่างเล็กผอมบางอย่างหลงใหล มือค่อยๆ ล้วงเข้าไปในเสื้อยืดของคนตัวเล็กก่อนจะบีบเฟ้นผิวขาวนั้นอย่างหมั่นเขี้ยว

 

“อื้อ!”

 

ใบหน้าหล่อติดหวานค่อยๆ ผละจูบออกมาแล้วก้มลงไปซุกไซร้ที่ซอกคอขาวขบเม้นจนเป็นรอยแดง คนใต้ร่างผวาเฮือกกอดรัดร่างหนาไว้แน่นด้วยความตกใจ จุนมยอนจูบปลอบที่แก้มใสเบาๆ แล้วจึงก้มลงไปซุกไซร้ซอกคอขาวอีกคราอย่างติดใจ มือซุกซนค่อยๆ ดึงเอาเสื้อยืดของคนตัวเล็กออก ผละออกมาจากซอกคอเล็กน้อยเพื่อให้ถอดเสื้อได้

 

“พี่ครับ...เฉินเฉินอาย”

 

เสียงเล็กอ้อมแอ้มบอกจนจุนมยอนที่กำลังจะก้มลงไปสูดดมความหอมที่ซอกคอขาวนั้นต้องเงยหน้าขึ้นมามอง ทันทีที่ผละออกมาเจอใบหน้าหวานแดงซ่านนั้นจุนมยอนแทบจะกลั้นขำไม่อยู่ เด็กคนนี้...ช่างน่ารักน่าแกล้งเสียเหลือเกิน

 

“อายทำไมล่ะ ตอนเด็กๆ ยังเคยอ้อนให้พี่แก้ผ้าอาบน้ำเป็นเพื่อนอยู่เลยไม่ใช่รึไง”

 

“ก็นั่นมันตอนเด็กนี่...”

 

เห็นน้องตอบเสียงค่อยอย่างเขินอายจนแทบจะฝังหน้าลงไปกับอกของตนเองจุนมยอนเลยเลิกแหย่ ก้มลงไปหอมแก้มใสที่ตอนนี้แดงปลั่งอย่างน่ารัก

 

“ต่อไปนี้น่ะ...แก้ผ้าให้พี่ดูคนเดียวก็พอนะครับ”                   

 

 

“ผมไม่ได้บ้าพอที่จะไปแก้ผ้าให้คนอื่นดูหรอกน่า”

 

“หึ! แต่ต่อไปนี้เฉินเฉินคงได้เป็นคนบ้าที่แก้ผ้าให้พี่ดูเสียแล้วล่ะครับ”

 

“อื้อออ” จบคำคนด้านบนก็ก้มลงมาช่วงชิงริมฝีปากบางอีกครั้ง มือหนาเลื้อยลงไปปลดเอากางเกงของคนตัวเล็กออกแล้วโยนทิ้งไม่ได้สนใจว่ามันจะไปตกอยู่ที่ไหน กายบางสั่นสะท้านจนต้องกอดกายแกร่งไว้แน่น มือหนากอบกุมเอาแกนกายของคนใต้ร่างไว้ในมือแล้วค่อยๆ ชักขึ้นลงช้าๆ แว่วเสียงครางอู้อี้ในลำคอแผ่วๆ

 

แกนกายเล็กเริ่มตั้งชันด้วยแรงอารมณ์มือเล็กทั้งสองก็ทุบเข้าที่แผ่นหลังกว้างเบาๆ เมื่อเริ่มจะหายใจไม่ออกเพราะโดนจูบนานหลายนาที ร่างสูงจึงผละออกมาเล้าโลมและดูดเม้มยอดอกทั้งสองข้างสลับกันไปมาแทน อกบางแอ่นขึ้นรับลิ้นร้อนที่กำลังหยอกล้อตุ่มไตของตนอย่างเผลอไผล

 

“อ๊ะ อ๊า พี่ อึก ซูโฮ อ๊า”  เสียงเรียกชื่อชวนสยิวจนขนอ่อนตั้งชันไปทั่วตัวคนร่างหนา มือหนาเองก็เพิ่มความเร็วในการช่วยให้คนตัวเล็กนั้นเสร็จเร็วๆ กายบางบิดเร้าๆ อย่างเสียวซ่านไม่นานจึงปลดปล่อยน้ำรักออกมาเปรอะมือหนา

 

“อ๊า! อึก”  จุนมยอนไม่รอช้าป้ายน้ำรักเข้าที่ช่องทางนุ่มทันที ก่อนที่จะค่อยๆ สอดนิ้วเข้าไปเบิ่งทางก่อน เพียงเข้าไปได้นิ้วเดียวคนตัวเล็กก็เกร็งตัวแน่นช่องทางรักก็ยิ่งตอดรัดนิ้วเรียวมากขึ้นจนจุนมยอนต้องสูดปากร้องซี๊ด

 

“พี่ซูโฮ...”

 

“ไม่เป็นไรนะครับคนดี อย่าเกร็งนะถ้าเกร็งมันจะยิ่งเจ็บ เข้าใจไหม”

 

ใบหน้าหวานพยักขึ้นลงอย่างเข้าใจก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามไม่เกร็งตามที่คนเป็นพี่บอก ดีหน่อยที่จุนมยอนเองไม่ได้รีบร้อนอะไรมากมายคงเพราะจะเข้าใจว่านี่เป็นครั้งแรกของน้องเลยต้องถนอมและหลอกล่อเยอะหน่อย เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กเริ่มไมเกร็งแล้วนิ้วเรียวจึงค่อยๆ ขยับเข้าออกช้าๆ ค่อยเป็นค่อยไป

 

“อื้อออ” ยิ่งนิ้วเรียวเริ่มขยับเร็วขึ้นเท่าไหร่เสียงหวานก็ยิ่งครางหนักขึ้นเท่านั้น จุนมยอนค่อยๆ สอดนิ้วที่สองและนิ้วที่สามเข้าไป  จงแดผวาเข้ามากอดเขาไว้แน่นเพราะตกใจร่างสูงจึงกระซิบปลอบอย่างอ่อนโยนและจูบซับทั่วใบหน้าหวาน เมื่อน้องเริ่มปรับตัวได้จึงค่อยๆ ขยับนิ้วเข้าออกอีกครั้ง

 

“พี่ซูโฮ อ๊า ผม ผมไม่ไหว อึก แล้ว”

 

เมื่อได้ยินคนเป็นน้องพูดเช่นนั้นจุนมยอนจึงค่อยๆ ดึงนิ้วของตัวเองออกมาแล้วหันมาถอดกางเกงนอนของตนออกพร้อมกับชั้นใน  แกนกายที่ขยายใหญ่พร้อมต่อการใช้งานของอีกคนทำให้คนตัวเล็กที่มองตามการกระทำของร่างโปร่งมาแต่ต้นถึงกับหน้าแดงหนักยิ่งกว่าเดิม ใบหน้าหวานเบือนหนีไปมองทางอื่นจนคนที่มองอยู่หัวเราะหึหึอย่างชอบใจ    

 

“ต่อไปนี้เป็นของจริงแล้วนะเด็กน้อยห้ามเกร็งไม่อย่างนั้นมันจะเจ็บนะ”

 

“...ครับ”

 

จุนมยอนค่อยๆ จ่อแกนกายของตนเข้ากับช่องทางรักที่เบิกทางไว้ก่อนแล้ว แต่เขาไปได้เพียงส่วนหัวคนตัวเล็กก็สะดุ้งเฮือกกอดร่างหนาไว้แน่น จุนมยอนลูบหัวลูบหลังปลอบสักพักคนตัวเล็กก็เริ่มอ่อนลง ร่างหนาค่อยๆ แทรกแกนกายของตนเข้าช้าๆ    แรงตอดรัดของช่องทางร้อนทำเอาร่างโปร่งซี๊ดปากอยู่หลายครั้ง ทั้งร้อน ทั้งแน่น แล้วยังจะตอดรัดซะแน่นอีก

 

“อื้มมม ตอดพี่แรงเกินไปแล้วนะครับ”

 

“อ๊ะ ฮึก”

 

น้ำสีใสคลออยู่ที่ดวงตาหวานด้วยความเจ็บ จุนมยอนนิ่งไปสักครู่เมื่อรู้ว่าน้องร้องไห้แกนกายที่ปวดบวมยังแช่ค้างไว้ไม่กล้าขยับเพราะกลัวว่าน้องจะเจ็บ ดวงตาของทั้งสองสบกันและนั่นก็ทำให้จุนมยอนคิดว่าเขาพลาดมากที่หันมาสบตากับเด็กดี ดวงตาเฉี่ยวที่หยาดเยิ้มมีน้ำตาคลออยู่น้อยๆ กำลังจ้องมาที่เขา ริมฝีปากบางแม้มแน่นและไหนจะใบหน้าแดงก่ำโดยเฉพาะแก้มทั้งสองข้างนั้นอีก ...มันเซ็กซี่จนเขาเกือบจะกระโจนเข้าไปขย้ำให้แหลกคามือ ยังดีที่ตั้งสติได้

 

“เจ็บไหม”

 

“ไม่เท่าไหร่แล้วครับ พี่...ขยับเถอะ” ตอบกลับมาอย่างเขินอาย และคำพูดนั้นก็เหมือนเป็นกุญแจดอกสำคัญที่เปิดประตูให้เสือร้ายอย่าจุนมยอนได้ออกมา ร่างโปร่งขยับสะโพกช้าๆ ให้น้องได้ปรับตัวด้วย แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่แสดงออกว่าเจ็บปนเสียวซ่านของคนตัวเล็กมันเลยเหมือนไปกระตุกต่อมให้จุนมยอนโถมกายเข้าหาอีกคนแรงและเร็วขึ้น    

 

“อ๊ะ อ่ะ อ๊า อ๊า” เสียงครางหวานดังเข้าจังหวะกับการสอดใส่ของจุนมยอนเป็นสิ่งที่ร่างโปร่งมองว่ามันช่างเข้ากันดีเสียจริง...

 

 

นานแค่ไหนที่ไม่ได้สัมผัสร่างกายนี้ นานแค่ไหนที่ไม่ได้คุยกันดีๆ แบบนี้ นานแค่ไหนที่เขาเผลอทำร้ายเด็กคนนี้ด้วยความเข้าใจผิด แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม ไม่ว่าจงแดจะจำเรื่องราวทั้งหมดได้หรือไม่ได้ แต่เขาก็สัญญาว่าจะรักและดูแลเด็กคนนี้ให้ดีที่สุด ...ให้เหมือนอย่างที่เคยทำมาตลอดในตอนเด็ก